Nama beliau Mbah Min. Demikian kami memanggil beliau. Seorang guru spesialis prasekolah. Sejak dulu, sampai kini usianyi 70-an tahun.
Kami mengunjungi beliau sore ini. Tujuan utama kami, mengecas keimanan dengan mendengar nasihat beliau yang sederhana. Singkat dan mudah dicerna.
“Mbah njenengan niku kok ketingal bungah terus toh?”. -Mbah Anda itu kok terlihat bahagia selalu toh?- Beliau menceritakan pertanyaan seseorang kepada beliau.
“Lha kepiye kok ra iso bungah. Wong iso tindak masjid kui lho seneng. Isi mlaku, kui seneng, iso nggodok banyu sampek umup kui lho seneng“. Jawab beliau kepada penanya.
Sesederhana itu bahagianyi. Sontak itu membuyarkan definisi bahagia selama ini. Mengambyarkan parameter dan ukuran kebahagian. Paling tidak itu menyadarkanku kembali.
“Bagaimana tidak bahagia, bisa pergi ke masjid. Bisa berjalan itu kebahagiaan. Bisa merebus air sampai mendidih itu juga kebahagiaan”. Begitu sederhana, begitu mudah bahagia.
Bisa merebus air hingga mendidih. Bisa menjadi sumber kebahagiaan.
“Kabeh kui mung syukur. Sak kabehane kui syukur. Pasrahkan kepada Allah. Ojo dipikir dewe“. Berkali-kali beliau menasihati kami. Seolah mengerti apa yang kami -tepatnya saya- butuhkan.
Banyak sekali yang beliau nasihatkan. Banyak yang beliau kisahkan. Tentang mengaku dan menyerah kepada Allah, tentang syukur, tentang yakin, tentang takwa, tentang mengikuti petunjuk Alquran dan hadis, tentang bermasyarakat, tentang makna hidup dan kehidupan.
Saya akan memberikan kesempatan kepada murid beliau untuk menuturkan kisahnyi. Murid beliau adalah Ibunda dari anak-anak saya.
Semoga kita termasuk orang yang mendapatkan hikmah dan mengambil pelajaran.
Allah Subhanahu wa Ta’ala berfirman:
“Dia memberikan hikmah kepada siapa yang Dia kehendaki. Barangsiapa diberi hikmah, sesungguhnya dia telah diberi kebaikan yang banyak. Dan tidak ada yang dapat mengambil pelajaran kecuali orang-orang yang mempunyai akal sehat.“
QS.Al-Baqarah [2]:269
(Wiyanto Sudarsono)
